დღევანდელ ბლოგ-პოსტს ხელნაკეთი დანების ქართველ ოსტატებს ვუთმობთ. შეიძლება მათი ბიოგრაფია ბევრს ვერაფერს გვიყვება, მაგრამ ჩვენ თვალწინ იშლება შემოქმედება, რომელიც ყველა სიტყვაზე უფრო ძლიერად ამბობს სათქმელს. ამ ადამიანებმა ნიჭისა და საოცარი შრომისმოყვარეობის წყალობით, სრულყოფილებას მიაღწიეს. თითოეული ხელნაკეთი დანა უნიკალურია და არ მეორდება.
ავთანდილი - დაამთავრა 159-ე საჯარო სკოლა, 2004 წლიდან კი ქალაქ რუსთავში ცხოვრობს. ჰყავს მეუღლე და ხუთი შვილი.
„შრომატევადი, მაგრამ სასიამოვნო საქმის მიმართ ინტერესი, ბავშობიდანვე გამოვიჩინე. ცივი-იარაღის შექმნა, დიდმა სიყვარულმა და მიჯაჭვულობამ გადამაწყვეტინა. კოლექციას, რა თქმა უნდა არ ვაგროვებ, მაგრამ ნაკეთობის სურათს აუცილებლად ვინახავ, ჩემი ხელნაკეთი დანები შვილივით მიყვარს. ნამუშევრის დასრულების შემდეგ, დანას ხელში ვატრიალებ და წარმოვიდგენ, ესა თუ ის მოდელი, როგორ შეიძლებოდა უკეთესი ყოფილიყო. რომ არა უფალი მე ვერაფერს შევქმნიდი".
ლევან მოსიძე - „22 წლის ვიყავი, როდესაც ნადირობამ გამიტაცა. მონადირეს თოფთან ერთად, დანაც სჭირდება. პირველი ცივი იარაღიც, ზუსტად მაშინ შევიძინე. დრო გადიოდა და ვხვდებოდი, რომ ცივი-იარაღების მიმართ ინტერესი მიღრმავდებოდა. ვცდილობდი უფრო მეტი ინფორმაცია მომეძებნა. გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, გადავწყვიტე, რომ დანა ჩემით შემექმნა. ეს იყო დიდი გამოწვევა, მაგრამ უკან დახევასაც არ ვაპირებდი. სამუშაო იარაღებიდან, მხოლოდ ელ. სალესი მქონდა ე.წ. ტაჩილა. ხოლო მასალა კი, არც მეტი არც ნაკლები ქლიბი (напильник). ბევრი წვალების შემდეგ, ჩემი პირველი ხელნაკეთი დანაც მოევლინა.
პირველი ნამუშევრის - ხელნაკეთი დანის სურათები, ნაცნობ ოსტატებს გავუგზავნე. ყველას გაუჭირდა იმის დაჯერება, რომ ეს ჩემი ნამუშევარი იყო. გაჩერებას არ ვაპირებდი, მაგრამ არ მქონდა გამოცდილება, რაც მთავარია საჭირო ინფორმაცია. ამაში კი, YouTube ძალიან დამეხმარა. საათობით ვუყურებდი, იაპონელ და ამერიკელ ოსტატებს, თუ როგორ ამზადებდნენ ხელნაკეთ დანებს.
დიდ ოსტატად არ ვთვლი ჩემ თავს, თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ შემიძლია კარგი დანის დამზადება. ალბათ ეს იმით არის განპირობებული, რომ ჩემი შექმნილი ხელნაკეთი დანები, არაერთ ოსტატს მოსწონებია. ეს კი ალბათ რაღაცას ნიშნავს".
კახა ჯანჯალია - „პირველი დანა, უბრალო „რკინისგან“ შევქმენი. მაშინ სულ რაღაც 14 წლის ვიყავი, მაგრამ აქედან დაიწყო ჩემი და დანის თანაცხოვრება. 1995 წლამდე თვითნასწავლი ვიყავი, თუმცა დავისახე მიზნად, რომ ცოდნა გამეღრმავებინა. 1997 წელს, მ. თოიძის სამხატვრო ლიცეუმი დავამთავრე. ძალიან მალევე ჰობი, როგორც პროფესიად ისე იქცა". ამ სიკეთესთან ერთად, ბ-ნი კახა, ი. წინამძღვრიშივლის სახელობის პროფესიულ კოლეჯში, ხის, რკინის, ქვის და მხატვრული დამუშავების პედაგოგიც გახლავთ.
